Samotność to zapis wspomnień Jerzego Wróblewskiego. Autor urodził się w 1931 r. w Tarnowie. Od 1969 r. swoje życie rodzinne, zawodowe i duchowe wiedzie w Szklarskiej Porębie – uroczej górskiej miejscowości. Tu, w sercu Karkonoszy, krystalizują się myśli ulotne, które autor z niezwykłym talentem zamyka w słowa, zdania, aforyzmy, a nawet wiersze.
     Romantyczna natura i drzemiący w autorze niespokojny duch literacki ujawniały się już we wczesnej młodości. To poetyckiej muzie autor oddawał swe żale, smutki, pragnienia i uczucia. To ona była jedyną bratnią duszą w jego samotności. Przez swoje doznania, przede wszystkim w dzieciństwie (a i później los nie szczędził mu przykrości), stał się wrażliwy na wszelkie krzywdy czynione dzieciom. By uporać się z przeżyciami swej młodości, autor potrzebował wielu lat. Prace nad książką zakończył w grudniu 2007 r. W autobiografii z całą bezwzględnością odsłania okrucieństwo swoich rodziców i skutki ich postępowania.
     Każdy czytelnik bez trudu zauważy, że Samotność to utwór przemyślany, dopracowany i niezwykle wartościowy. Warto również zauważyć, że nie jest klasycznym zapisem wspomnień. Oprócz wiedzy historycznej, opisów okupowanego Tarnowa, eksterminacji Żydów wnosi też uniwersalne nauki. Książka ta ma swoją głębię, przesłanie. Autor, noszący wciąż w sobie traumę doznanego cierpienia, krzyczy: NIE RÓBCIE DZIECIOM KRZYWDY!
Samotność to wciągająca, przepojona emocjami historia, napisana niezwykle obrazowym językiem. Książka, którą czyta się jednym tchem. Jeśli Ty, drogi Czytelniku, uważasz, że czytać to znaczy przeżywać, ta książka jest właśnie dla Ciebie.