Wieczorem udała się na umówione spotkanie do Adeli, aby wspólnie z przyjaciółkami, omówić szczegóły wyjazdu. Dyskusja trwała do późnych godzin wieczornych. I w końcu, jak się okazało, nic konkretnego nie uzgodniły. Postanowiły jechać w ciemno. Nawet nie wskazały miejscowości, gdzie będzie ich pierwszy przystanek. Z wyjazdu poza granice kraju zrezygnowały. Co do miejsca w kraju, nie było jednomyślności. Każda chciała jechać do innego miasta. Jedna do Jarosławca, a druga do Darłowa. Zdecydowały, że w pociągu pomyślą, gdzie wysiąść. Eliza trochę była przerażona perspektywą wielu dni przebywania z przyjaciółkami.
    Coś mi się zdaje, że będą kłopoty – pomyślała i przez chwilę żałowała, że dała się namówić na taki wyjazd. Muszę się rozluźnić i nie szukać dziury w całym, ale dać ponieść się przygodzie, jaka z nimi mnie czeka – uśmiechnęła się w myślach do siebie.
    Czas mijał szybko. Następnego dnia z samego rana udała się do biura. Gdy weszła do pokoju, koleżanki siedziały przy biurkach i rozmawiały z szefową. Kierowniczka, oparta o framugę drzwi, śmiała się, rozbawiona dyskusją.
    – Chyba się nie spóźniłam? – zapytała Eliza, szybko zamykając drzwi.
    – Nie, skądże – odpowiedziała szefowa. – Właśnie czekamy na ciebie. Dobrze, że już jesteś. I co wymyśliłyście? Wiesz, dokąd jedziecie?
    – Doszłyśmy do wniosku, że w pociągu pomyślimy, gdzie wysiąść.
    – Ty chyba żartujesz? – zdziwiła się Ela, marszcząc czoło. – Przecież bilety musicie kupić do jakiegoś miejsca pobytu. Coś mi się wydaje, że kręcicie – dodała wzburzona.
    – Szalone! – wtórowała Zosia ze złością.
    Szefowa zaniemówiła. Patrzyła na reakcję koleżanek i nie mogła uwierzyć, że ta wspaniała, mądra Eliza, bierze udział w czymś takim. Nie wytrzymała dłużej…
    – Co ja słyszę! To nie może być prawda! Mam nadzieję, że to żart! – Jej głos był zdecydowany i poważany.
    – Dlaczego szefową to dziwi? Teraz tak się jeździ. Tylko rodziny i starsi planują, gdzie, kiedy, za ile. Młodzi nie przywiązują zbytnio wagi do szczegółów, a jeszcze gdy portfel nie jest zbyt gruby… Raczej powiedziałabym, jeśli jest cieniutki, cieniusieńki. To może być nasz ostatni wyjazd na luzie. W przyszłym roku będziemy starsze i może nie będziemy chciały włóczęgi. Ale póki co myślę, że nie będzie tak źle. Przed nami przygoda. Jedziemy w ślepo na chybił trafił.
    – Oj, Eliza, mam nadzieję, że ta przygoda dobrze się zakończy – westchnęła Ela, dolewając do filiżanki wodę z czajnika.
    – I ty to mówisz. O ile wiem, lubisz spontaniczność i pełen luz.
    – Oczywiście, ale na pewnym gruncie. Mogę szaleć, jednak muszę wiedzieć, gdzie mam przystań. Na chybił trafił to mogę zagrać w lotto.
    – Spoko. Ja wiem, że będzie dobrze. Obiecuję wam, że za trzy tygodnie ujrzycie mnie opaloną, wyluzowaną, a kto wie, może poznam jakiegoś fajnego marynarza. Liczę na to.
    – Raczej bądź ostrożna z nawiązywaniem znajomości – wtrąciła Zosia, przyglądając się koleżance. – Czarować to oni potrafią. A gdy się dowiedzą, w jaki sposób spędzacie urlop, to mogę się założyć, że się od nich nie uwolnicie. Będą wam dreptać po piętach i wściekłe wyjedziecie.
    – Nie wiem, dlaczego zgodziłaś się na taki niepewny wyjazd – z niepokojem mówiła szefowa. – Koleżanki mają rację, że cię ostrzegają. Przecież jesteś mądrą i rozsądną dziewczyną. Stać cię na wykupienie zorganizowanego wypoczynku. Wiesz, dokąd jedziesz, masz pokój, zagwarantowany posiłek. Eliza, powiedz szczerze, czy na pewno takiego wyjazdu chcesz? – Patrzyła na nią z niedowierzaniem i obawą.
    – Moje koleżanki to studentki z pustym portfelem. Studiują zaocznie, więc muszą na czesne zapracować. Pracują czasami, jak uda im się coś znaleźć. Mają nadzieję, że nad morzem zatrudnią się do pracy sezonowej. Chociażby nawet gdzieś w barze. Chcą przez całe lato tam zostać i zarobić trochę forsy. To moje przyjaciółki, wobec tego nieważne, czy mi się to podoba czy nie. Po prostu jadę z nimi.
    – A co z ich egzaminami? – dociekała szefowa.
    – W porządku. Radzą sobie. Nie mają zaległych egzaminów. Ale gdyby coś było nie tak, to przekładają na inny termin. Nie ma problemu. Już postanowione, jedziemy, gdzie nas pociąg zawiezie.
    – Skoro podjęłaś taką decyzję… – wzruszyła ramionami.
    – Podjęłyśmy wspólnie, proszę pani.
    – Ale bądź ostrożna. Licho nie śpi. Rodzice wiedzą, jak spędzisz urlop?
    – Tak. Nie mają nic przeciwko temu. Tato powiedział: „Jesteś dorosła, sama o sobie decydujesz”. Mamie nie bardzo się to podobało, ale w końcu machnęła ręką.
    – To kiedy wyjeżdżacie? – zapytała Ela.
    – Jutro rano. Mamy pociąg, którym bezpośrednio dojedziemy tam, gdzie będziemy chciały być. Pasuje nam, bo będziemy miały możliwość zdecydować, gdzie kończymy podróż.
    – To trzymaj się i wracaj do nas – powiedziała szefowa, stojąc przy drzwiach. – Daj znać od czasu do czasu. Chcemy wiedzieć, jak wypoczywasz. Chyba nie masz nam tego za złe? – dodała, wychodząc z pokoju.
    Przecież mam komórkę i mogę dawać znać co chwilę. A jak wypoczywam, to nie bardzo chciałabym o tym opowiadać. To moja prywatna sprawa – mówiła w myślach do siebie.
    – Przyrzeknij nam, że będziesz uważać na siebie – mówiła z troską Ela. – Nie miej nam za złe, że się martwimy o ciebie. W razie czego skracaj pobyt i wracaj. – Podeszła do Elizy i przytuliła ją mocno.
    – Przyrzekam wam. Tak zrobię. To co, nie będę siedzieć dłużej z wami. Nic tu po mnie. Po drodze zrobię jakieś zakupy. I pomyślę, co mam zabrać ze sobą na tę włóczęgę.
    – Może napijesz się z nami kawy? – zaproponowała Zosia.
    – Nie, dziękuje, już piłam.
    – Wiem, co czujesz przed wyjazdem – rzekła Ela. – Ja też tak mam. Nie będziemy cię zatrzymywać. Załatwiaj swoje sprawy i powodzenia nad morzem. Poznaj przystojnego marynarza, skoro po to jedziesz. – Spojrzała na koleżankę i puściła do niej oko.
    – To przy okazji, ale mam nadzieję, że tak się stanie. Trzymajcie się. Będę dzwonić do was.
    Wyszła z budynku biurowca i udała się w kierunku domu. W pobliżu był supermarket. Sprawdziła, ile ma pieniędzy w portfelu, i stwierdziła, że niewiele. Podeszła do bankomatu. Wybrała większą sumę i schowała w tajną przegródkę portfela. Sprawdziła wyciąg bankowy, aby wiedzieć, ile ma jeszcze do dyspozycji, po czym wrzuciła kartkę do kosza.
    Rozmyślając o wyjeździe, udała się do domu. Dlaczego mnie straszą – pomyślała? Fajne koleżanki, ale jakieś zacofane. Wszystko muszą mieć ułożone, akuratne. Napędziły mi trochę pietra, nie ma co ukrywać. Teraz sama nie wiem, czy to dobry pomysł jechać w ciemno. Przyjedziemy wieczorem – i gdzie szukać noclegu? Będziemy śpiące po podróży, głodne i pragnące ciepłej kąpieli. Jeszcze jest trochę czasu. Może poszukać przez Internet jakiegoś pokoju. O rany, zaczynam panikować – westchnęła, rozglądając się wokoło.
    Z daleka zauważyła zbliżające się koleżanki ze szkolnych lat. Machały rękami, głośno śmiejąc się i przywołując jej imię. Odwzajemniała się tym samym.
    – A was co tak bawi? – spytała, witając się z każdą uściskiem.
    – Cieszymy się wyjazdem nad morze – mówiła rozbawiona Diana. – Zaliczyłyśmy egzaminy, bo jak ci oczywiście nie wiadomo, no, bo i skąd, byłyśmy na kursie biegłych księgowych i teraz jedziemy poszaleć. Nie mogę się już doczekać. Wreszcie upragniona wolność. Długo trzeba było na nią czekać. Niestety. Ale w końcu jest.
    – Taaak? Ja też jutro jadę nad morze.
    – Jakoś nie widać tego po tobie – wtrąciła Kasia, zdejmując słoneczne okulary.
    – A co niby ma być widać? Nie rozumiem.
    – Radości ci brakuje.
    – Powiedz lepiej, sama jedziesz czy z facetem? – zapytała, Diana. Była bardzo ciekawa, czy koleżanka ma chłopaka.
    – Jeszcze nie z facetem. Jadę z Beatą i Adelą.
    – Ale numer – roześmiała się Diana, puszczając oko do Kasi.
    – Dlaczego tak mówisz? – wystraszyła się Eliza. Patrzyła na nią pełna lęku.
    – Bo z nimi będziesz miała przerąbane i pełno problemów. – Ukrywała uśmiech, zasłaniając usta dłonią.
    – Przestań! Głupoty wygadujesz! Jakich problemów? Jeździmy czasami razem i nie było żadnego kłopotu. Nie przypominam sobie. Wręcz przeciwnie. Zdziwiona jestem twoją opinią. Dlaczego tak mówisz? – Była wzburzona tym, co usłyszała.
    – Nie spodziewałam się, że jeździcie razem – wzruszyła ramionami Diana. – Może faktycznie przesadziłam trochę. – Fuknęła pod nosem. Nie bardzo wiedziała, co ma powiedzieć.
    – Tak mi się zdaje – szepnęła Eliza. Patrzyła w oczy koleżance, jakby chciała w nich wyczytać, czy jest z nią szczera.
    – Mam nadzieję, że wiesz, gdzie będziecie mieszkały? – zapytała Kasia. – Macie rezerwację pokoi? – Czekała na odpowiedź, domyślając się, co może usłyszeć.
    – Znajdziemy coś na miejscu, jak przyjedziemy. Mówiły, że nad morzem z pokojami do wynajęcia nie ma problemu. Więc nie ma takiej potrzeby, aby się martwić na zapas.
    – Ale nie w sezonie! – krzyknęła Kasia. – Ja na twoim miejscu nie jechałabym w ciemno. Chyba że samochodem. Łatwiej się poruszać i szybciej można coś znaleźć. No, nie wiem, czy to dobry pomysł. Dla mnie to ryzyko, po nocy szukać pokoju. Chyba że noc spędzicie na plaży. A rano niewyspane, głodne będziecie szukać jakiegoś dachu nad głową. Czułam, że coś takiego usłyszę.