Samotność

To słowo nic ci nie powie
jeśli nie doświadczyłeś:
zbyt szarych dni
i czarnych nocy,
czekania na życie
w bezsilnej niemocy.
Dawania nadziei,
odbierania rychłego,
patrzenia na słońce
nie widząc blasku jego.
I gwiazd, co błyszczą
wysoko na niebie,
a sięgnąć nie zdołasz,
choć czujesz ich magię.

O samotności mogę wiele,
trwam w niej wieki, na pamięć znam:
dni wlokące się natrętnie,
noce – koszmary bezsenne,
czas, co przez palce przecieka,
gdy nowych wyzwań nie czekasz,
brak radości na wyspie bezludnej,
o zabawie ludzkimi uczuciami przez innych
nie wspomnę…


Zaduma

Z ogryzionym kawałkiem ołówka,
strzępem kartki z zeszytu wyrwanej
siedzę przy stole, nade mną żarówka
myśli rozbiegane,
tańczą krokiem poplątanym.

Cóż tu napisać, gdy dusza nie śpiewa?
Czy przyznawać się wypada,
że życie mi piaskiem sypnęło
prosto w oczy,
że wzrok straciłam
i zabłądziłam,
że brak mi ręki do pomocy?

Tymczasem czas goni,
– szalony maratończyk,
myśli uciekają
jak słowa na wietrze;
pora zapomnieć o tym, co stracone
w efekcie naiwności,
chwycić się za bary z żywotem
i czekać…
aż się rozbudzą nowe tęsknoty.