A KIEDY MI ŻYCIE DOPIECZE NR 1

A kiedy mi życie dopiecze
Zwyczajnie tak, bez dania racji
Wypnę się i powiem dobranoc
Bezdusznej cywilizacji

Spakuję troski w tobołek
Wolności, prowadź! – zakrzyknę
Żegnajcie, drobni ciułacze
Zmówię pacierz i zniknę

W objęciach ciepłej pościeli
Czekając snu pokrzepienia
Igraszek podświadomości
Słodkiego zapomnienia


TRZYNASTEGO

Wstałaś już lewą nogą kiedyś?
Zdarzyło Ci się przypadkiem?
Zmysłowe majtki odwrotnie założyć
Zmiażdżyć coś gołym pośladkiem

Mieć pięknie podkrążone oczy
Nos całkiem spuchnięty od płaczu
Fryzurę jak u straszydła
Kolczyki gdzieś w odkurzaczu

Kiedy na randkę Ci śpieszno
A może na ważne spotkanie
Gdy czas oszalał i pędzi
Nie zdążysz – bez sensu szarpanie

Nerwów już dawno zszarpanych
Obcasów zdartych w pośpiechu
Rajstop porwanych przypadkiem
W taksówce, a nie w imię grzechu

Miałaś już kiedyś siebie dosyć?
Świata i ludzi, wręcz wszystkiego
Errare humanum est – po prostu
Częściej niż tylko trzynastego