I

Było to dwudziestego piątego dnia pierwszego miesiąca.

O tej godzinie zamieszkał we mnie czas,
którego miałam zaznać.
Zwiastował go niepozorny przedmiot
podniesiony spod nóg.
Czujne w nim sekundy –
wciąż żywe
jego wskazówki
z łoskotem wymierzały puls;

puls toczył swą mroczną wiedzę,
wypisywał niby domyślny wzór
matrycy kardiogramu. Niby.

Puls nie znaczy to samo, co serce.
Nie znaczy to samo.

Bił jak wydarty ze szczelnej piersi.
Bił w znanym tempie
na otwartej dłoni
i jak list polecony
nie do mnie,
na który ja muszę odpowiedzieć.

Pojawiło się wraz z nim niejasne pytanie: kto jest jego nadawcą,
kto od dziś żyć będzie
z tym poczuciem zawisłego znaku.

Zegarek – raczej niewiele;
ledwie zapowiedź, może wróżba.
Mały, damski.

Ileż odpowiedzi
fabularyzuje się w każdym
niezadanym pytaniu.
O choćby: powtórzyła czy też nie
wyuczoną regułę dni
bez swojego zegarka
na ręku,
czy zdążyła tam,
gdzie miała zdążyć,
zmierzając do niewiadomego?

Ale równie dobrze mogło być tak:
to bez niej
pociąg odjechał z turkotem,
a ona spóźnienie przyjęła
jak punktualność,
która właśnie nadeszła.

A jeśli zguba zmąciła jej spokój,
a jeśli drogi jej dokądś zbłądzą?
Jeśli odtąd myślami tam będzie,
gdzie jej nie ma?

Milczeniem jest – wczoraj.
Co będzie – milczeniem.