Tematem niniejszej pracy jest młodzieżowa subkultura chuliganów piłkarskich, a ściślej rzecz biorąc, polska odmiana owej subkultury – tak zwani „szalikowcy”. Nazwa, jak wiadomo, pochodzi od szalików w barwach klubowych, noszonych przez kibiców. Mimo że rekwizyt ten jest noszony także przez osoby zupełnie niezwiązane z chuligańskimi awanturami na stadionach, termin „szalikowcy” przyjął się na dobre nie tylko w publicystyce, lecz również w naukowych opracowaniach tego zjawiska.
    Awantury i bójki, do których dochodzi na stadionach i w ich okolicach, ewentualnie na trasach dojazdowych kibiców, wciąż stanowią u nas jedną z głównych form działalności subkultury chuliganów piłkarskich.
    Jakie są przyczyny bójek i awantur wywoływanych przez kibiców? W jaki sposób doszło do uformowania się na bazie uwielbienia dla piłkarskiego klubu trwałego ruchu subkulturowego? Co sprawia, że uczestnicy tych zajść, budzący lęk i niechęć, ogólnie potępiani, narażający mienie publiczne i prywatne na olbrzymie straty i ryzykujący zdrowiem, a nierzadko życiem dla dość trywialnej i w wypaczony sposób pojmowanej idei przywiązania do barw klubowych – sami są niezwykle dumni z siebie i z tego, co robią? Praca ta ma w swoim założeniu stanowić próbę odpowiedzi na powyższe pytania.
    Książka ta jest zapisem pracy magisterskiej pt. Etos rycerski na stadionach. Subkultura szalikowców w świetle wybranych koncepcji badawczych, obronionej na Uniwersytecie Gdańskim w 2004 roku.